zondag 30 oktober 2016

Paul

Hein Tunnissen
Paul
De kwestie van de ledenafbraak speelt ook bij ons; het valt niet te ontkennen. Wat dat betreft lopen wij mooi in de pas met het land van Frau Merkel, want ook daar is het ledental een bron van zorg. Lange tijd stabiel, maar als er iemand de controller in de wilgen hangt, is het ook daar meteen raak. Een verlies van tien procent of meer is dan snel genoteerd. Omdat wij als kleine zelfstandigen niet echt een branchevereniging hebben of  een echte Federatie, ontwikkelen wij geen overkoepelend beleid ten aanzien van het uitsterven. Een dingetje dat onvermijdelijk is als het vergrijzen zichtbaar wordt. Hetgeen natuurlijk een vrij kleurloos eufemisme is.
Nu kreeg ik laatst een Nieuwsbrief van Scalextric (waarop ik mij ooit in een moment van zwakte heb geabonneerd) waarin de fabrikant het slotcarracen nieuwe stijl aankondigt. De bedoeling is dat je een bolide koopt die in hele kleine onderdelen wordt aangeleverd, die je vervolgens thuis in elkaar moet gaan zitten prutsen, waarna het feest (Build, Race and Destroy) kan beginnen. Wat wil het geval? Het is de bedoeling om zo hard mogelijk beng-beng met de overige coureurs te doen, zodat natuurlijk zijn slotcar in duizend stukken uit elkaar spat. “Wat ben je toch stil!”, zei mijn vrouw een halve dag later. “Wat koeckt gij toch somber ende lachen niet!” Haar plechtstatig geïmproviseerde oud-Nederlands was wel goed gevonden, want ik had werkelijk even een geestelijk remmertje nodig alvorens wat zinnigs te kunnen zeggen. “Ze hebben een soort Fred Flintstone-slotcar uitgevonden, om de sport te redden. Ik ben gewoon helemaal van slag en ik moet die Britse spleetogen van repliek dienen: ‘Dat is even godslasterlijk als zeggen dat Freddy Mercury qua zang en uitstraling op Gert Timmermans en zijn Ik heb eerbied voor jouw grijze haren!, lijkt. Ga toch weg, zeg!”
Hic et nunc wil ik meteen publiekelijk op het schavot gaan staan om de rotte tomaten en eieren in ontvangst te nemen, omdat mijn visie voor Verbetering & Groei is gestoeld op Technologische Innovatie. Vindt u dat ook? Kom naast mij staan! Vindt u dat niet, bekogel ons met argumenten of draag een beter idee aan. Maar ik zeg u dit: de eerste de beste slotraceclub met beng-beng-autootjes van Scalextric zal ik in deze blog tot het Vagevuur achtervolgen. Er zijn grenzen!
Van de andere kant kan ik de paniek wel begrijpen. Toen ik te TE mijn opwachting maakte, werd ik geïntroduceerd door Paul. Hij traceerde mij en mijn afwijking op Markplaats waar ik een advertentie ‘Gevraagd’ had gezet voor Fleischmann-baandelen. Niet veel later zaten we te mijnent aan de wijvenkoffie over de Sport te praten en zo kwam van het één het ander. Hij bekeek ook nog mijn baan (“Mooi!”, of woorden van gelijke strekking), waarna hij weer vertrok in zijn spierwitte Peugeot 308 CC. “Mooi!”, riep ik nog of woorden gelijke strekking en ik dacht: “Die is gek!”, want Paul rijdt namelijk altijd gesloten. Enfin, we reden een clubavond samen en ik herinner me die avond als een gruwel. Het leek wel de Jaap Edenbaan tijdens vriezend weer! Ik geloof dat ik niet één bocht wist te ronden zonder schade.
Daarna verdween Paul in de verte. Had de club net dat euforische gevoel van een nieuw lid, stapte hij er weer uit. Zonder boe of bah, nota bene! In de jaren daarna spraken we nog wel eens over Paul, zoals oude besjes wel vaker zinloos over het verleden zitten te murmelen. Dat spreken over de vertrokken leden werd langzamerhand een dingetje in onze club. Raymond bracht zijn vriendje mee, die zich meteen helemaal senang voelde. Het leukste dat hij ooit had gedaan, tot hij werd teruggefloten. Wij meer dan verbaasd. Erik kwam en had het enorm naar zijn zin, mits het hard ging. Vriendin ernstig ziek, nooit meer teruggezien! Toen kwam Patrick, een ontzettend vrolijke snuiter die ons het idee gaf dat hij echt zijn hobby had gevonden. Helaas niet te combineren met werk, vrouw en kind. Exit onze Jumbo.
Nadenkend streken wij ons over de kin, krabden ons eens achter de oren en legden wij met een routineus gebaar ons al dunnende haar in de plooi. Werd daar aangebeld? Jawel! “Hallo, ik ben Paul!” Terug op het nest! Met een nieuwe kist en nieuwe ideeën. Hij gaat met zijn Plafit-32 chassis de strijd aan het de plestic mobielen. Interessant en helemaal niet gek. En nu is hij opgenomen voor twee maanden. Het heeft ons met een schok wakker gemaakt. Wij hebben namelijk niet eens een Commissie van In-en Uitgeleide, laat staan een Pot Lief & Leed. Wat zijn wij toch ontzettend onnozele sukkels. Geen wonder dat die jongeren hun middelvinger opsteken!

Fredy Mercury voor Paul de Vries. Aangeboden door de leden van Amazingslotcarracing te TE
I'm In Love With My Car"

The machine of a dream, such a clean machine,
With the pistons a pumpin', and the hubcaps all gleam.
When I'm holding your wheel,
All I hear is your gear,
When my hand's on your grease gun,
Oh it's like a disease son,
I'm in love with my car, gotta feel for my automobile,
Get a grip on my boy racer rollbar,
Such a thrill when your radials squeal.

Told my girl I just had to forget her,
Rather buy me a new carburettor,
So she made tracks sayin' ths is the end now,
Cars don't talk back they're just four wheeled friends now,

When I'm holding your wheel,
All I hear is your gear,
When I'm cruisin' in overdrive,
Don't have to listen to no run of the mill talk jive,
I'm in love with my car, gotta feel for my automobile,
I'm in love with my car, string back gloves in my automolove!



zondag 23 oktober 2016

Asphalt

Hein Tunnissen
Asphalt
Eerder in mijn leven had ik onwrikbaar in mijn kop zitten dat er ‘n pitstraat aan mijn tweebaans Fleischmannracebaan toegevoegd moest worden. Slotcarracers die gebruik maken van het programma PCLapCounter zullen dat onmiddellijk begrijpen, want wat is er mooier dan een analoge benzinemeter op je digitale scherm? Tijd om te tanken! Nog mooier is het dat de coureur met de fluwelen handschoen, méér rondjes kan rijden dan de agressieveling. Hoe realistisch!
En als je je dan afvraagt hoe dat moet, dan spring je achter je PC en dan Google je de antwoorden bij elkaar. Nu is Fleischmann wel de meest Spartaanse racebaan ooit, met alleen wat van die idiote kindergadgets zoals een looping (Hou me vast!), een chicane (Hoe dom wil je het hebben?) of een starre wissel om elkaar plat te rijden (De leegloop is hiermee wel  verklaard)!, en een paar bochtjes. Net voldoende voor een zesspoorsbaan. Nee, en dat moet je Ninco nageven met die tienspoorstrack, echt verheffend is het niet.
Wat wel echt des Jean Fleischmanns is, is die ongelooflijke kwaliteit plestic. Ninco en evenknie nog erger Polistil doen denken aan een zompige veenbodem. En dat maakt dan toch het verschil. Maar aan die oersterke Fleischmann baandelen kun je wel prachtig een Polistil-pitstraat knopen. Heb ik gedaan en het werkt geweldig. Je moet in die pitstraat met je Mosler natuurlijk wel met een aangepaste snelheid rijden, want anders vliegen de stukken asphalt je om de oren.
Wil je nu de omslag naar Oxygen van Slot.It maken, dan kom je er natuurlijk niet met zo’n lullig Polistilpitstraatje. Dan zijn er intelligente wissels nodig en die levert Ninco gelukkig. Maar Slot-It zou Slot-It niet zijn als zij niet zou adviseren om die hele elektronica-zooi van Ninco er direct uit te slopen en die te vervangen door de chippies van Slot-It-itself. Allicht! Nu moet ik mij wel haasten te zeggen dat de levering van die wissels inmiddels aan een zijden draadje hangt, want de Spaanse slotcar-gigant is op sterven na dood en aangezien het MKB tegenwoordig vanuit Duitsland wordt bevoorraad, is het geen vetpot. Maar ook hier geldt: internet hoera! In Europa is nog van alles te vinden.
Op een regenachtige en winderige avond, het was herfst en wij hadden net een grote pan wintersoep van Unox soldaat gemaakt, zette ik mij achter mijn werkbank om het grote wonder te voltrekken, namelijk het mechanisch en elektrisch koppelen van twee verschillende merken racebanen. En wat flikt die stomme Ninco dan weer? Die baandelen zijn van PE en dat kunststof valt niet te lijmen. Ik had nog een leuk tubetje plesticlijm van Bison en wie schetst mijn verbazing dat na een nacht klemmen en drogen de twee delen van elkaar vielen alsof ik de lijm vergeten was! Niet normaal! Daarop tweecomponentenlijm geprobeerd en zelfs de te lijmen vlakken zorgvuldig opgeschuurd. Zelfde laken een pak!
Nu kun je je afvragen of dat lijmen wel zo nodig is. Sterker nog, als je vier of vijf soorten lijm hebt geprobeerd net zoals ik, begin je aan iets anders te denken. Ninco heeft daarvoor baanklemmetjes, ook wel clips genoemd. Dat past natuurlijk ook helemaal bij dit kinderspeelgoed dat je iedere avond van je moeder weer moet opruimen. Lijm is dan inderdaad wat onhandig. Kwestie is wel dat de zaak een beetje stevig en vooral ook recht aan elkaar gezet moet worden, wil een Mosler met een dikke 260 km/u niet uit de wissel vliegen. En helaas, dat is bij Ninco een ander verhaal. Wat zijn die delen krom! Als een kattenrug!
Nu heb ik eens een wedstrijd op zo’n Nincobaan gereden en daarom heb wel enig verstand van het rijcomfort op zo’n bospad, maar nu ik een paar wissels in handen had waarvan ik het meest waardevolle al in de vuilnisbak had gedonderd, bekeek ik dat staaltje wegenbouw toch even anders. Eerst dacht ik nog ik de aansluitpennen van het Fleischmann-baanstuk naast de gaatjes van de Ninco-wissel had geduwd, maar dat bleek niet zo te zijn. Er lag gewoon een valse kat met een hoge rug op mijn werkbank.
Er is evenwel een eenvoudige methode om de delen te rechten. Verwarm de oven van uw vrouw voor op 50 graden. Of 180 als u weinig tijd hebt. Sloop uit een Bose basreflexbox de luidspeaker en prepareer de magneet vrij. Leg uw baandeel op de vlakke bakplaat voor zandtaartkoekjes en klem de track vast met de magneet. Controleer toespoor, vlucht en camber. Schuif in de oven en schenk een biertje in. Klaar na 15 minuten afkoelen. Beter dan Fleischmann. Hahahahaha!

zaterdag 15 oktober 2016

Amzingslotcaracing

Hein Tunnissen
Amzingslotcaracing
                                                        
Vroeger, toen ik nog knap en straatarm was, had ik een enorme bril op mijn fok vanwege bijziendheid. Die werd met het jaar erger, zodat ze ten lange leste in de kazerne van Breda zeiden: ‘Ga jij thuis maar lekker toepen!’ Het feit dat ik zonder bril betrekkelijk weinig zag, maakte dat ik mijzelf leerde kijken met mijn geheugen. Ik zoek nooit naar iets, maar ik scan mijn geheugen. Inmiddels zijn mijn ogen alweer zo’n 30 jaar geleden gelaserd, maar het trucje pas ik nog steeds toe. Ik heb mijn kinderen zelfs geleerd om nooit te zoeken, maar om op te ruimen en na te denken. Omdat het nogal luie donders zijn, pikten ze dit vrij gemakkelijk op.

Een vriendin die ik eens bezat, was wat harderleers. Zij maakte overal opruimstapeltjes, bij voorkeur op de trap “op weg naar boven”. Daardoor was ik menigmaal sneller beneden. Enfin, ooit heb ik op deze plek wat afgekankerd over de enorme zooi die slotcarracers in hun racekist maken. Nee, die kist is heilig en daar mag niemand aan komen. Het ligt echter andersom: het is namelijk de vraag of iemand er aan wil komen, aan die bende dus.

Enige tijd geleden was Marcus Aurelius jarig. We hebben die dag in gepaste feestelijkheid doorgebracht, de jarige alle ruimte geboden om ons te tracteren en hem die avond iedere wedstrijd laten winnen, zonder dat er meteen sprake was van opvallende matchfixing. Maar wat was nu het mooiste? Hij kreeg van zijn vrouw en ook een beetje van zijn kinderen (naar draagkracht) een gereedschapswagen in zwart-rood, zijnde de clubkleuren. De kar staat sindsdien naast onze racebaan, precies in de hoek waar ik ooit met een Audi R18 TDI het stucwerk verpletterde.

Onze CEO was me een slag voor, want terwijl ik onder het taart eten een beetje op mijn lip zat te bijten (“Let toch eens wat beter op je woorden, denk toch eens na voordat je wat opschrijft!”) deed hij mij uitgebreid verslag van de rampzalige rotzooi die zijn kinderen plus aanhang en de daar weer bijbehorende vriendenschare van zijn gereedschap maken. In de hele schuur (anderhalf voetbalveld, om de Randstad een idee te geven) geen hamer meer te vinden. Het woord hamer staat hier voor gereedschap überhaupt en als Marcus Aurelius dit woord bezigt, dan weet je dat er een stevige emotie opspeelt.

Ik mompelde tussendoor nog zoiets van was-nie-zo-bedoeld, maar het leek hem niet te deren, zodat ik daarna begon te denken dat mij mijn gekanker als breekijzer had gebruikt om die knetterdure gereedschapswagen bij zijn vrouw af te dwingen, want ik dan wel weer een grappige gedachte vond. Natuurlijk duurde het een paar weken voordat alles in de laden en laadjes een definitief plekje had gekregen en het bleek ook om de drommel niet mee te vallen de gerepareerde slotcars boven op het parkeerdek van de kar net zó kunstzinnig uit te stallen als de dealer dat voor de etalageruit van de showroom doet. Mooi rijtje occasies en oldtimers, het valt nog niet mee!

Soms zitten we wel eens naar het geheel te kijken en dan mijmeren we wat over andere slotcarclubs, waarbij natuurlijk de vraag of zij ook zo’n mooie & goed gevulde gereedschapswagen bezitten pregnant is. Wij denken van niet, maar zekerheid heb je natuurlijk nooit in zo’n dorp dat is dichtgeplakt met kranten. Wat overigens niet wil zeggen dat wij niet over grenzen kijken. Zo kon het gebeuren dat Joshua zijn geliefde uitnodigde om een dagje door te brengen in het kinderpretpark Walibi. Kennelijk bij wijze van oefening voor het geval dat. Verstandig! Maar mogelijk kwam de uitnodiging voor de verre reis ook van de andere kant en moet dan dus opgevat worden als een duidelijke hint. Hoe dan ook, zo lang er geen kleine jongetjes zijn, is het één of het ander niet echt belangrijk voor onze club. Wel dat zij terugkwamen en het was toen al ruim na zessen. Wat brachten zij mee? Een zwart bordje, uitgevoerd als een kentekenplaat met ingestanste letters in rood: Amazingslotcarracing. Exact passend op één van de bredere laden van de gereedschapswagen. Alsof het er voor gemaakt was! En de rode kleur van het één, is precies de rode kleur van het ander.

Helemaal mooi werd het toen onze held verhaalde dat dit eigenlijk al het tweede bordje was, want het eerste was een beetje misgegaan. Ze bleken daar in Outback Walibi nog niet zo goed te kunnen spellen, althans er werden zomaar fouten gemaakt in de beroemde naam van onze vriendenclub: Amzingslotcaracing.

“Afdeling PR, snotverdrie, in de benen!”


zaterdag 8 oktober 2016

Double Touch

Hein Tunnissen
Double Touch

Laatst zat ik met mijn zoon in de auto. Omdat hij (14) niet mocht rijden, begon hij het handschoenenvakje, de automatische bekerhouders en het kleine geheime opbergvakje daartussen te slopen. Hij: “Inspecteren!, hebben wij hier geen hamer?” Ik wees op de middenconsole en omdat hij kennelijk niet wist dat zich direct onder het leren armkussen nog een ondiep vak zat, klapte ik dat open. Tot zijn niet geringe verbazing (“Cool!”) lagen daar zelfs twee hamers om de ruiten in te slaan. Ik vreesde het ergste. Niet veel later ontdekte hij dat het handschoenenvakje koeling, een stopcontact en een bijzonder handig lampje heeft. Analoog aan de koelkast-grap zei ik: “Er zijn natuurlijk altijd mensen die bang zijn dat het lampje niet uitgaat als ze het klepje sluiten.” Hij keek mij meewarig aan, greep zijn telefoon en maakte een filmpje. Vol trots liet hij resultaat van klepje-open, klepje-dicht, zien. Het lampje ging warempel uit!

Waarom vertel ik dit? Omdat zijn generatie heel anders met techniek omgaat en die helemaal naar haar hand zet. Ik bedoel: mijn vrouw maakt privé een leuk dansje, ik maak er een filmpje van en dat is het dan wel. Maar als je op YouTube kijkt, blijkt al snel dat je van de gekste dingen leuke filmpjes kunt maken. Zelfs een 38-minuten durende documentaire over de 24-uurs slotcarrace Le Mans op een waanzinnig uitgebreid nagebouwd digitaal circuit met Slot.It Oxygen, dat voor de gelegenheid is uitgelegd in een sportzaal. Het lange eind is zelfs zo lang, dat je gedurende vier of vijf seconden de regelaar helemaal ingedrukt moet houden. Onvoorstelbaar. En dit alles in Henley-in-Arden, in hartje Engeland.

Helemaal gaaf wordt het als het licht uitgaat en de coureurs die op een verhoging staan, de tracks alleen nog kunnen volgen dankzij het licht van de koplampen van hun auto’s. Wij, de helden van Amazingslotcarracing te TE, hebben dat ook wel eens tien minuten of hooguit een kwartiertje gedaan en ik moet zeggen dat het een fenomenale ervaring was. Natuurlijk is de duisternis een forse handicap, maar precies zoals in een echte auto ga je je als vanzelf beter concentreren. Dat klopt inderdaad, want ik wil op mijn thuisbaan nog wel eens de lichten doven om dat te beleven. Het valt me elke keer weer op dat ik juist de lastigste bochten van mijn circuit ‘Zolder’ dan met het grootste gemak neem. Maar om daar dan een filmpje van te maken, komt dan gek genoeg weer niet in mij op.

Dankzij de Chromecast zag ik de Frans-Engelse wedstrijd op onze breedbeeldbuis en tot mijn verbazing liepen de winnaars in oranje shirts. Dutch Touch Slotracing pakte daar zomaar de overwinning! Iedereen van de sokken gereden: Italianen, Spanjaarden, Duitsers, Fransen en Britten lagen mijlen ver achter op die gasten. Ik dacht meteen: Amazing!

Youtube is ook geweldig als het om instructiefilmpjes gaat. Ook op het gebied van slotcarracen. Op die filmpjes komen meestal echte freaks in actie die de gekste dingen verzinnen om hun slotcar te tjoenen. Zoals de man die een oud asje van een scherp geslepen punt voorziet en de andere kant vierkant vijlt, zodat het in de boormachine kan worden geklemd. Een wat weigerachtig lagertje vult hij met super glue, waarna hij de lager heen en weer beweegt over het langzaam ronddraaiende asje. Na een paar minuten maakt hij de boel schoon, waarna hij het asje insmeert met tandpasta. Opnieuw schuift hij het lagertje over de as, ditmaal om te polijsten. Niet veel later zien we duidelijk dat het asje van Slot.It moeiteloos door het lagertje van Slot.It schuift. Volgens mij was dat eerder ook het geval, maar het kan zijn dat the point mij is ontgaan. Het is evenwel een geweldige truc, die afgezien van een vernield asje, betrekkelijk weinig kost.
Ik denk dat de guys van Dutch Touch zo ook hun kleine geheimpjes hebben om hun auto’s moeiteloos op het Le Mans-circuit te laten rond razen. Volgens de overlevering hebben zij de moeder aller races al tweemaal overwonnen. Ik kan me dan wel voorstellen, dat je niet meteen het geheim dat daaraan ten grondslag ligt gaat verklappen. Het kan ook zijn dat ze gewoon al te oud zijn en bij het woord filmpje eerder aan porno denken dan aan een leuk informatief YouTube-je. Mijn verlichte, gekoelde handschoenenvakje met stopcontact staat inmiddels online, vrees ik.

(Facebook: Double Touch Slotracing)



zondag 2 oktober 2016

Voorvaderen

Hein Tunnissen
Voorvaderen
De verovering van de huiskamer door de tapijttegel had natuurlijk de doorsnee tapijtracer aan het denken moeten zetten, maar dat is voor zover wij konden nagaan niet gebeurd. De situatie is helder: Vader Jos speelt met de racebaan van zijn zoon Max, totdat de moeder binnenkomt. Zij knipt hard met onverbiddelijk met haar vingers en roept net iets te schel: “Opruimen, want ik ga de soep opscheppen!” Onze voorvaderen deden dat braaf, want anders na de zondagse soep geen seks natuurlijk!
Het was een ander tijdperk en het heeft de slotcarracerij geen goed gedaan. Er waren bijvoorbeeld veel quasi-technische voorvaderen die bij Philips werkten. Ik weet dit omdat ik ooit bij wijze van vakantiebaantje bij dochter Gründig werd aangesteld als producttester. Omdat ik een verwoed elektronicus was, verwachtte ik er veel van. De test bestond uit het op een werkbank laten ploffen van radiocassettespelers. Op achtereenvolgens drie verschillende zijden. Daarna de stekker in het stopcontact. De meeste spelers kwamen moeiteloos door deze test.
Na drie weken bam-bam-bam was ik behoorlijk mat en dus begrijp ik wel dat de racevoorvaderen geen zin meer hadden op zondagmiddag iets te verzinnen voor die racebaan, laat staan dat zij de knippende vingers van die vrouw in schort durfden te weerstaan. Jammer, want een baandeel recht (nou ja!) van Ninco heeft precies de lengte van een tapijttegel! Zij hadden dus zo maar die baan in de vloer kunnen doen verzinken. Heden ten dage kan dat ook met laminaat. Wij hebben toevallig zo’n zelfbouwvloer waarbij de breedte van één Fleischmann deel 3100 niet alleen exact de breedte heeft van zo’n strook nepvloer, maar ook de dikte! Het kostte  mij minder dan een uurtje om met een bovenfrees van Bosch de bochten uit te pielen in onze L-vormige woonkamer. Volgens mijn Max, die door ons meestal Rick wordt genoemd, is het net de Hockenheimring.
Het grappige is nu dat moeder met schort het ontzettend leuk vindt, zo’n indoorbaantje*). Ze doet er wat badinerend over, maar het is even zo vrolijk 46 strekkende meter, zodat het op schaal ook in die zin aardig overeenstemt met de Duitse racebaan. Je moet dus inventief zijn en ballen hebben. Heren, wees toch niet zo bang voor je vrouw!
Die inventiviteit gold ook een beetje voor die baandelen. Voor Amazingslotcarracing bijvoorbeeld, ben ik de baan van SRC De Bunker aan het naäpen. Maar na 40-50 jaar zijn die baandelen wel wat aangetast door een roetige aanslag en soms zelfs wat roest. Nu kreeg ik van Ralph, een allervriendelijkste verkoper in Alkmaar, een Handleiding ‘Baandelen poetsen’. De allergruwelijkste tip vond ik nog wel het opwrijven van de staven met zo’n grijs Reinigingsblokje van Prorail. Hachelijk! Maar afgezien daarvan, ik vrees dat ik gewoon niet lang genoeg meer leef om het op die manier voor elkaar te krijgen!! Een viersporenbaan is pakweg viermaal 45 meter en ik ben Gekke Gerrit niet! Wat te doen?
In mijn schuur vond ik een plestik afvalbak van Curver. Vervolgens reed ik met mijn kleine Max naar de Aldi, waar ons slimme ventje 5 liter-jerrycans met schoonmaakazijn ontdekte. We kochten er vijf. Kosten 7,50 euro. Daarna snorden wij door naar Brezan alwaar wij in het schap Commandant 3 vonden. Drie knaken! In de afvalbak passen 36 baandelen 3100 en die laat ik daar een nachtje weken. De volgende ochtend poets ik de blubber met een schuursponsje (Action, 10 stuks, € 0,15) en een likje Commandant 3 weg. Als sneeuw voor de zon. Vervolgens met schoon water afspoelen, afdrogen met een badstof handdoek en wat opwrijven, zoals het poleren van glazen. Niet met de hand natuurlijk, maar met behulp van de oude boenmachine Fam 1300 die ik kennelijk daartoe heb bewaard. Tot slot wrijf ik verliefd de boel nog een beetje na met een mooie witte katoenen lap, gedrenkt in WD40. Als nieuw! Een nadeel is er wel: die kinderachtige witte streepjes die Fleischmann op het wegdek heeft aangebracht, zijn niet tegen dit geweld opgewassen: markering ontbreekt!
Conclusie: die hele slotcarracerij is een verstoft sprookje uit een ver verleden. De wereld zag er toen volstrekt anders uit; er zelfs was nog nauwelijks televisie. Tegen de tijd dat die kwam, inclusief beelden van een bijna verongelukte Niki Lauda, begreep iedereen wel dat het een heel tam tijdverdrijf was. Kortom, we moeten meer met onze tijd meegaan. Alle moderne middelen inzetten en vooral het besef tot ons laten doordringen dat het een hele technische sport is voor inventieve mannen die zich niet met een vingerknip laten inpakken. Weg met de voorvaderen!

*) Onze robotstofzuiger houdt ook de baan prachtig schoon! Toets-memo-F1!