Mijmeren

Hein Tunnissen

Mijmeren

Zoals vrouwen tijdens de seks nog wel eens over allerlei huishoudelijke plichtplegingen of de Belastingdienst willen mijmeren, zo zouden mannen eens wat vaker tijdens het gedoe aan hun racebaan of kapotte slotcar moeten denken. Dat is niet oneerbiedig; want uiteindelijk komt het beide partijen behoorlijk ten goede. Weer een foutje van de Schepper opgelost! Nadien zal blijken dat uw vrouw veel meer waardering voor U, uw racebaan en uw slotcars in het bijzonder heeft. Die zijn dan wel snel, maar zorgen technisch gesproken voor een aangename vertraging!

Eenvoudig trucje, geweldig resultaat! Daar houd ik van! Al doende heb ik enorm veel problemen met mijn racebaan opgelost of heb ik stommiteiten van Slot-It uit de weg geruimd door er gewoon op mijn gemak over na te denken. Tijd zat! Een vriend van mij die een wat minder gelukkig huwelijk heeft, draait het precies om. Die denkt tijdens het wielrennen aan seks en dat heeft al veel onbegrepen valpartijen opgeleverd. Vandaar dat ik durf te beweren dat je de link ook niet moet leggen als je staat te racen, hoezeer het testosteron ook borrelt.

Testosteron is de drijfveer van het leven, laten we wel wezen. Soms lastig, soms een uitkomst. Ik zou daar gebruik van willen maken bij het oppeppen van onze sport. Ik denk aan een eenvoudige website zoals Slotcarforum International, maar dan meer als laboratorium en dus meer van deze tijd. Geen forum om allerlei domme vragen te stellen, maar een verzamelplaats voor intellect. Vindingrijkheid, genialiteit, noest doorzettingsvermogen, top inzicht of gewoon extreem onderlegd op het gebied van natuurkunde, mechanica en elektrotechniek. Een soort ‘Mijn vader is de beste!’, maar dan wat volwassener en via internet. Heb je een idee met de overtuiging dat het super is, publiceer het op dat Forum!

Nee, nou niet zeuren! Want racen is ook niks anders dan bewijzen dat jouw set-up de beste is, dat jouw slotcar het snelste is of op de meest onwaarschijnlijke plekken de meeste grip te pakken krijgt. Professor Van Capelleveen heeft ooit ergens geschreven dat hij eenmaal in spaghetti-land aanbeland, de verleiding niet kon weerstaan om in een achterafstraatje, onttrokken aan het oog van valse toeristen, een klein obscuur winkeltje binnen te sluipen om aldaar alles te kopen voor de snelste Mosler allertijden.  Voor iets meer dan het drievoudige van de normale prijs kocht hij een zak vol meuk om een oranje Mosler te kunnen bouwen. Waarbij die rat van een verkoper hem ook nog wijs had gemaakt dat die kleur ook heel belangrijk was. Enfin, daarna nooit meer iets over die superlichte, razendsnelle hoofdpijnveroorzakende Mosler gehoord, zodat wij moeten aannemen dat het ding tijdens de maidentrip de ruimte is ingeslingerd.

De liefde van de prof voor de Mosler deel ik, maar ik denk dat de verbeteringen van NSR, meer te maken hebben met verbetering van de balans van NSR, dan met de slotcar itself. Inmiddels heb ik ook het bewijs daarvoor geleverd. Eén van mijn Moslers is klassiek. SW, wit met blauwe kap en standaard uitgerust met een zwarte bodemplaat. Heel erg gemiddeld dus. Golft net zo vrolijk over een Nincobaan als dat hij een roffel produceert op een Fleischmann Autobahn, of als een scheermes rondraast over onze houten MDF-baan van Amazingslotcarracing te TE. Omdat ik de combinatie van kleuren niet zo mooi vond (Ach ja!) kocht ik bij Klaas Bos in de uitverkoop voor 4 euro (!) een nieuw blauw chassis. Super soft en dus vooral bedoeld voor Parijs-Roubaix op een Nincobaan. Dit nu blijkt volstrekte onzin. Dat perzikzachte chassis blaast mijn roodzilveren Mosler AW met ultrahard, ultralight ultrageel chassis compleet van de harde tracks! Hoe zinnig is het eigenlijk om het chassis een stuk (0,02 gram) lichter te maken, als alles erop is gericht het zwaartepunt omlaag te brengen?

Ik verwacht één dezer dagen een dissertatie over dit onderwerp van de heer Van Capelleveen in Nature, maar ik heb al begrepen dat de studie en het daarbij behorende onderzoek meer tijd vergen dan gedacht. Daarom alvast de gedachte van een website als denktank. Graag wijs ik in dit verband op een bijdrage uit Australië van een slotcarracer uit de outback, die een geweldige bijdrage leverde aan het draadloze racen. Nee, op dat idee waren die macaronimannen zelf nog niet gekomen. Die denken werkelijk dat de limiet wel is bereikt met de lancering van nonfrictie-lagertjes en LM-velgen on air! Mijn opvatting is dat we het zelf moeten doen. Koppen bij elkaar met als doel de Duitsers van de troon te stoten. Niet alleen op de Autobahn, want ook op de tracks zijn zij heer en meester. Daar moet een eind aan komen! Dat kan als wij de overtuiging gezamenlijk dragen: Wir schaffen das!

www.slotforum.com  Zoeksleutel: LiPo battery inside SCP 1.1. controller

Digitaal

Hein Tunnissen

Digitaal

Hoewel er niet echt cijfers beschikbaar zijn, is het niet moeilijk een schatting te maken van het aantal digitale racebanen in Nederland. Een stuk of wat, misschien iets meer. Het digitale gedoe heeft dit Calvinistische land kennelijk niet echt kunnen bekoren. Waarschijnlijk deels te wijten aan de boer die niet vreet wat hij niet kent, anderzijds de ons-bint-zunig-houding die onze handelsgeest altijd zo heeft getekend. Omdat beide argumenten niet voor mij gelden, is de stelling “Hein is om!” bewijsbaar juist.

Sinds enige tijd vind ik digitaal rijden een stuk leuker dan de analoge variant. Het fundament hiervoor vond ik in de handleiding van de SCP, de haardroger van Slot.It. Rare naam natuurlijk, maar daar doet het ding inderdaad aan denken en dus hebben ze ‘m ook zo genoemd. Secapelo is Italiaans voor haardroger, vandaar SCP. Het is om tal van redenen een bijzondere slotcar controller, maar de belangrijkste is de manier waarop dat ding met stroom omgaat, namelijk de volle spanning. Andere controllers doen het meestal andersom; die knijpen de stroom af tot nul en naarmate je de handle intrekt, laten zij meer stroom naar het karretje stromen.

De techniek die Slot.It toepast laat zich het best vergelijken met schrikdraad. Een beetje vent heeft natuurlijk weleens een ferme plas langs de weg gedaan en toen ontdekt wat schrikdraad vermag! Heremepiemels nog-es-an-toe, wat een dreun! Gelukkig werkt de schrikdraadklok met pulsen, want anders kon je pielemans voor goed in de wilgen hangen. De tijdspanne tussen twee pulsen in, geeft je precies genoeg tijd om ruggelings achterover te storten onder het slaken van luide oorlogskreten. Nee, die heeft vanavond in het café niet veel meer te vertellen!

Enfin, ik moest daar aan denken toen ik, hiertoe aangezet door Slot.It, weer driftig begon te experimenteren met de stroomvoorziening van mijn racebaan. Een kleine aanpassing vanwege Oxigen. Iets in het tekeningetje zei mij dat ik vooral zelf moest nadenken en dat ik vooral niet blind de Italiaanse adviezen moest opvolgen. Vooral niet omdat zij in hun Manuale voortdurend over rood, wit en zwart spreken (zijnde de kleuren van de bedrading) om vervolgens in het kleuterschema rood, geel en zwart te gebruiken. Er klopte inderdaad geen fuck van!

Ik schoof het projectje door naar een stille zondagmiddag en met een kladbloc en ballpoint reconstrueerde ik mijn complete aansluitschema. De bedoeling was om de volle spanning van de trafo (voeding) op de baan te krijgen, zodanig dat het motortje van een simpel analoog autootje als een idioot zou gaan draaien. Stand max bij 14 volt. Uitgaande van een aansluitbox met banaanstekkers kon dat niet al te ingewikkeld zijn, maar het Romaanse gegeven dat één draadje met twee banaanstekkers het klusje zou moeten klaren, was toch een ander ding. Maar na wat gepieker lukte het primadeluxe! Een dikke 14 volt overal constant op de baan en een Oxigen Radio Controller op tafel die het nog steeds leek te doen. Althans, er stegen geen zwarte rookwolken op.

Een erg lelijk Scalextric-autootje dat ik speciaal voor dit soort gelegenheden bewaar, zette ik meet een vloeiende beweging in de gleuf en het motortje begon onmiddellijk als een dolle te snorren. Sodeju, die moest ik vooral niet loslaten! Toen was mijn prachtige nieuwe Slot.It Mazda 787B met Wankelmotor en Oxigen-electronica aan de beurt. Er gebeurde helemaal niets! Hoera! Het werkte, want het werkte niet. Ik greep mijn haardroger en wist binnen één seconde dat de SCP-1.01 nu helemaal in zijn element was. Nu denk ik niet dat een mens in staat is om duizendsten van een seconde waar te nemen en vervolgens ook nog te durven zeggen: Inderdaad, wat een verschil!

Maar zo voelt het wel. Analoog is toch een beetje een staande start met pindakaas onder de banden; digitaal is het betere raketwerk. Je zou ook kunnen zeggen dat die Wankel-motor nu pas echt tot zijn recht komt! Tsjonge, wat trekt die auto er tussenuit, zeg! Hallelujah! Ik moet gewoon opnieuw mijn baan gaan verkennen en vooral ook de curves van mijn haardroger wat anders in gaan stellen. Wat een leuk fenomeen!

En om het nog leuker te maken heeft Slot.It een setje lampjes (het is wel een LMP, hè?) met wat elektronica in een zakje bij elkaar gevogeld voor die digitale auto’s zoals mijn Mazda. Wat wil de fun nu? Wat wil de grap? Ik kan die xenon verlichting met mijn haardroger aan en uit zetten! Hallelujah! Nu walking home lights, zoals mijn Vel Satis dat heeft.

Joshua

Hein Tunnissen

Joshua
Weinig raceclubs in Nederland hebben wat wij te TE bij Amazingslotcarracing hebben. Een onbezoldigde monteur voor de complete racebaan met aanverwante technische zaken, als daar zijn de monitoren, de sensoren voor start-finish én het aftanken van de auto’s tijdens wedstrijden, de laptop en de hele elektrieke mikmak onder die echte mannenwereld. Hij heeft zelfs een mening over de verf waarmee de baan is afgewerkt, over de plaatsen waarop de baan wellicht aangepast moet worden omdat de praktijk aantoont dat het ontwerp (niet van hem!) in eerste aanleg toch niet helemaal jofel is en die –mind you!- verder geen enkele belangstelling voor het racen zelf heeft. Helemaal niet! Ik zeg dan: Ideaal!
‘t Klassieke beeld is dat degenen die zich een raceplek langs de track hebben veroverd, op slag van zessen geen enkel technisch inzicht meer hebben du moment er zich een storing voordoet. En dat kan altijd en overal gebeuren. Ze gaan zich nog liever tien minuten kapot staan te vervelen, dan dat zij hun plaatsje opgeven. Stel je voor! Zo meteen staat er een ander aan baan drie! Ze putten zich dan ook luidkeels uit over hun eigen dommigheid: geen verstand van, nooit wat van begrepen, veel te ingewikkeld!
Dit soort drama komt te TE niet voor. Wij roepen gewoon ‘Monteur!’ zoals ze in het leger Medic!, roepen en zie, daar komt hij al aangevlogen! Als het er naar uit ziet dat het even gaat duren, dan leggen wij rustig onze regelaars in het aflegbakje en besluiten met de armen om elkaars schouders even lekker een bakkie te gaan doen. Meestal heeft er dan wel iemand een hilarisch filmpje bij de hand. De crashes van Michael Schumacher op YouTube bijvoorbeeld, zijn qua intermezzo enorm populair. Die vent heeft wat auto’s naar de verdoemenis gereden, zeg! Niet te kort! Ondertussen werkt onze monteur straf door om de problemen op te lossen. Vaak is het een enkel los contactje dat hij dan even provisorisch vastzet om ons niet langer dan strikt noodzakelijk te hinderen.
Zijn teruglopen naar de bar is vergelijkbaar met het wegrijden van de Safetycar. Als de bliksem schiet iedereen terug in positie en het racen kan weer een aanvang nemen.  Een enkeling (meestal ben ik dat) roept nog: Bedankt Joshua!, maar echt nodig is dat niet want hij zit al weer op zijn Smartphone naar andere dingen te zoeken die onze club nog grootser kunnen maken.
Het vreemde is nu dat hij van huis uit kok is en feitelijk helemaal niks met slotcarracen heeft. En al zeker niet aangeboren zoals Marcus en ik. Wij vermoeden daarom dat diepe ergernis hem ertoe heeft aangezet zich met ons te gaan bemoeien. Tegen zoveel stommiteit is niemand bestand. En hij zeker niet, want als je naam Joshua is, dan krijg je veel op je schouders en kun je een bedankje gevoeglijk vergeten. God redt, je zult maar zo heten!
Tussen de bedrijven door zijn wij dan nog bezig met een straffe uitbreiding van ons clublokaal en de bouw van nog minstens twee minstens zo indrukwekkende banen. Stuurt God redt daarom op een ochtend een appje naar Marcus. Maar die had andere dingen aan zijn hoofd dan de bedavonturen zijn schoonzoon in spé, zodat het appje even bleef liggen. Bleek dus om een advertentie te gaan op een Facebook-pagina Slotcar-Flohmarkt, waarin een complete houten viersporenbaan werd aangeboden voor minder dan 300 euro. Wel zelf afbreken. In de buurt van Bottrop en dat is voor degenen die woonachtig zijn rond TE gevoelsmatig minder ver dan Zwolle.
Wij waren dus te laat. De verkoper liet ons nog een paar dagen bungelen (Misschien gaat het niet door), maar toen besloot hij toch ons te verwittigen dat de baan definitief was verkocht, terwijl Markus nota bene met een laatste wanhoopspoging boven de vraagprijs had geboden, maar ook dat mocht niet baten.
Wij zijn niet van die types die dan Godsliederlijk gaan vloeken om onze teleurstelling een plekje te geven, hoewel deze wel heel erg hard aankwam. We hadden bij wijze van spreken de vrachtwagen al geregeld en de taken onderling zó verdeeld dat wij snel en efficiënt voor een flutbedrag ons clubhuis konden uitbreiden met een fantastische baan, Made in Germany.
Helaas, ditmaal redde God het niet! En wij dus ook niet!

Couresse

Hein Tunnissen

Couresse
Het kan natuurlijk, maar erg waarschijnlijk is het niet. Vrouwen die zich diepgaand bezighouden met slotcarracen. Tenminste, ik heb het nog nooit meegemaakt. Ik heb het wel altijd een raar dingetje gevonden van die feministische beweging, omdat mannen wel altijd verplicht aan het borduren moesten vanwege het gelijk zijn, maar dat hullie nou nooit eens in het kader van die emancipatie zelf de zomerbanden moesten wisselen in november of december.  Zo gezien kun je dan niet eens een behoorlijke slotcarracer worden, want onze sport ligt immer in het verlengde van de bandenwisselarij. Het staat mij daarom ook vrij te zeggen dat vrouwen gewoon niet kunnen rijden en al helemaal niet met een slotcar. Bij ons op de club zie je het wel eens een enkele keer gebeuren, maar zet twee vrouwen bij elkaar en alles draait om lingerie, de weegschaal, de kapper, schoenen (heel veel schoenen), Kruidvat, Action en wat er die avond op TV komt.
Bij mannen is dat precies andersom. Zet één man tussen een groep vrouwen en hij weet niet eens meer dat er slotcars bestaan. Zet twee mannen tussen een groep vrouwen en ze beginnen samen gezellig over slotcars te discussiëren, terwijl het groepje vrouwen er kip-zonder-kop tussendoor kleppert over lingerie, de weegschaal, de kapper, schoenen (heel veel schoenen), Kruidvat, Action en wat er die avond op TV komt. Opvallend toch?
Hoe dan ook, het zette mij op het verkeerde been toen ik in gesprek raakte met Bianca over een NSR Mosler die zij op MP te koop aanbood. Mijn vragen werden door haar zo ontzettend to the point beantwoord dat ik dacht: ‘Nu zullen we het hebben! Het staat te gebeuren! Ik ga een auto kopen van een vrouw, die misschien van die slotcarracerij nog wel meer weet dan ik! Wie had dat gedacht?’ Ze ondertekende helaas met ‘Teun’ en dat was wel een enorme ontgoocheling.
Want zo zijn vrouwen wel een beetje; ze nemen mannen graag bij de neus! Ik herinner me zo uit mijn verslaggeversjaren dat er wat moest gebeuren aan Geraldine Visser. De sportredactie had er geen zin in (later wordt duidelijk waarom) en dus kwam die stoeipoes op mijn bord terecht. Ik googelde avant la lettre wat door ons papieren krantenarchief en werd geen slag wijzer van deze lange, slanke, blonde, uiterst knappe (!) autocouresse van Nederland. Peter Post bellen? Die wist altijd alles, behalve als het over auto’s ging.  Jan Lammers vragen? Maar die stond nog in de box, bij wijze van spreken!  Dus ik belde Luuk, onze fotograaf en wandelend Privé-archief. “Luuks, maak als de donder een foto van Geraldine!’ En hij was al weg in zijn Ford Capri zes cilinder! Maar zoals met alle leuke verhaaltjes liep het ook deze keer voor Luuks helemaal verkeerd af. Mevrouw Visser woonde namelijk in de zogenaamde hunkerbunker te A. en zij bezat een klerenkast van een hond die zonder enige moeite recht in de navel van Luuks kon kijken en daarbij steeds zijn muil ver open liet hangen.
Moet jij die interviewen? Ik zou maar uitkijken, want één verkeerde beweging en het is met je gebeurd! Maar dat was ik helemaal niet van plan. Terwijl ik naar haar foto staarde (Foto: Luuk Gosewehr) belde ik met de hunkerbunker en tikte daarna een fotobijschriftje van een paar regels. Exit mevrouw Visser met haar VW GTI. Ze kon wel rijden en vermoedelijk beter dan alle andere vrouwen te A, maar het was geen kampioene uiteindelijk.
Wel jammer natuurlijk, want gelet op de prestaties van alle andere Nederlandse vrouwen achter het stuur, had Geraldine alles in zich om de Max Verstappen van de slotcarracerij te worden. En ik durf er wat om te verwedden dat je dan, in navolging van haar racekunsten, heel wat meer vrouwen zou zien die graag eens een avond met zo’n trekkertje zouden willen gaan pielen. Dat dit niet gebeurt (er is dus wel een knappe dame nodig om vrouwen de overstap te laten maken) zit ‘m in de mannen, die zich altijd een beetje angstig gaan gedragen. Ze zijn dan bijvoorbeeld een beetje bang dat hun vrouw meteen die peperdure regelaar sloopt, door er per ongeluk op te gaan zitten. Of dat zij, met de auto op de baan, vol gas geeft onderwijl haar leesbril zoekend om de schaalverdeling voor de reminstelling te kunnen lezen. Doffe klap, auto slaat full speed tegen de muur te pletter en dan klinkt het: ‘Deed ik dat?’ Omdat je ten overstaan van je vrienden niet je huwelijk gaat afbreken, slof je mismoedig & eenzaam naar de hoek om de brokken op te rapen.
Het is natuurlijk maar een autootje en niet eens een echte. Maar ik geloof dat het verstandig is om de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen in het clublokaal in stand te houden door hardop en regelmatig te zeggen: “Nee, dat kun jij dus niet. Want jij namelijk kunt niet één ding tegelijk doen. Zoals wij!”